the page

Titanik ile battı aslında Celine Dion, Suçlusu garip rüyalarım, biraz da akordeon. En fakir sigara yanışlarım ay sonlarında. Sen de biliyorsun aslında, Param hep o diğer pantolonda. Gogol’ün yanakları kocamanmış, bıyıkları ipince Bacaklarım titriyor durduracak değilim Bir kış, bir sen gelince Evdeki pizzayı şarapla yıkayalım Çocukları çağır gelsin, Yine mi...yalnız tıkınalım? Kanım Lux Aeterna hızında akıyor şişeden, Oysa biz Debussy dinleriz değil mi, Üst yönetim görünürken köşeden? Sıkıntımız büyük, acımız derin. Gece “gitme”lerinde “kal”dığımız dostlar Üstümüze kocaman notalar serin. Taşrada sürüyor düğün hazırlığı Sürahide geliyormuş markasız rakı Kemikleri sızlıyor yazarın artık Söylenmeyi bırakın: “Çek değil bu, ya ne biçim Alman mı?” Yerde kitaplar ağlıyor, sokakta kedi. Yine de orda kalmalı, halı pek yeni. Tony Gatlif halıdan motifi çekti. Akordeon sussa da bak anlaşılmadı; Düşteki         de ...

"...İnsan, açlığın oğludur; özgür bir tin değildir. Buna uygun olarak, sıradan insan için boş zaman, çok geçmeden, bu zamanı her türlü yapmacık ve uydurma amaçla, oyunla, zaman öldürmeyle ve her türden oyuncak atla dolduramazsa bir yük haline gelir; hatta bir eziyete dönüşür..." 

Gideceğim yere kendimi götürmeyeceğim bu kez. Son yalnız seyahatimi hatırlıyorum da...ne çok aptallık yapmıştım. 27 yaşında ve kalbi paramparça biri olarak gidip kafası gözü paramparça biri olarak dönmüştüm. Şimdi ise farklı bir gidiş bu. eğer ki bir aptallık edip kendimi de götürürsem, orada bırakacağım. Kocaman bir yalnızlığı kocaman başka bir yalnızlıkla değiş tokuş etmeye gidiyorum. Bu o kadar belli ki.

Ben geçmişimi nerede saklayacağım? Geçmişinizi cebinizde saklayamazsınız. Onu koyacak bir evimiz olmalı. Gövdemden başka şeyim yok. Yapayalnız bir adam, yalnız gövdesiyle hatıraları durdurup saklayamaz. Hatıralar üzerinden geçip gider onun. Ama yakınmamalıyım.