Ruh Dağılması Ve Parçaları Birleştirme Üzerine Güzellemeler

Durak...(dış mekan, hiç adam)

Bekle...bekle...dur! Bekle...

Nedir umduğun? Bekle. Beklerken kendine bir şey ekle. Kafiye, şahane. Devam et. Ne olur bozma bu ahengi.

Devam et. Hep et...Sandılar değil mi? Yanıldılar değil mi? Hep en güzel sendin değil mi? Mi?

Mi...mlendi gerçek. Saklan!

San da açıktasın.

Açsın.

Belgeseli çekilecek kadar muhtaçsın ilgiye.

Puantiyelerinden tanıdım seni. 

Korkaksın, ışığın karşısında.

Işığın...

Karşısında...

Kork-mayacak-sın oysa ki,

Kesme işaretlerini yanlış yerlere koymaktan,

Ve dahi yaşamaktan.

Fonda ne çalıyor canım?

Ne diyor bize müzisyen bu gece?

Neymiş ruhumuzu bu bataklıktan kurtaracak hece?

Başa döndük, hep döneriz.

Biz -canım benim- neden hep böyleyiz?

Biçimsel ahengi ararken manaya saplandık,

Gerçeği rüyaya sardık, pek ucuza haplandık...

Yok, yok...Bitmeli gece.

Kafiyenin beni terk ettiği yer 

Tam da burası bence...???

Hop!

Kendisi hala burada.

Gitmemiş bir yere.

Bırak peşimi kafiye,

Benden şair olmaz bir kere.

Bu bir düz yazı, dikine yazılmış.

Önce büyük yeminler edilmiş, hemen ardından bozulmuş.

Bırak peşimi, git artık.

Araya parça girdi terbiyeli yaşamın,

Koskoca salonda -ki yaşamın kendisi bu- yok kallavi bir tık.

Ah kafiye! Ah diğer adı uyak!

Ne saçma şeyler söyletiyorsun bana,

Ne mutlak ne muğlak...

Bırak beni, yanayım.

Bırak! Birbirinden habersiz kelimelerin ortasında.

Cümle kurmaya çalışan elimi keseyim,

Şiir seviyorum diyen insanların ortasında.

Yani bir, bilemedin iki kişi arasında.

Geçiyor bu hikaye...

Geçiyor, inan.

Geç de olsa iyiye yor 

Tüm

      Bu

         Olanları

Öperim gözlerinden,

Geçmişin...